Garlic fans baby food
29-7
(Milou) Om half twaalf vanmiddag, ineens weer een uur vroeger dan in Mongolië, zijn we aangekomen in Beijing. Toen we de trein uitkwamen kregen we de buitenlucht als een warme deken over ons heen, zo warm is het. Terwijl we misschien tien minuutjes wachtten op de rest van de groep om naar het hotel te gaan, was iedereen al nat van het zweet. Onderweg naar het hotel kwamen we een meneer tegen die op een heel druk kruispunt met een koffer vol kleren aan het gooien was. Als resultaat kreeg een argeloze autobestuurder een spijkerbroek op zijn motorkap. Tja, wat doe je dan? Doorrijden dan maar en ruitenwissers aan.
Gelukkig, tegen de warmte, hebben we airco in het hotel! We moesten alleen eerst wachten tot we de kamers in konden, want die waren nog niet vrij. Samen met Skyla, onze Chinese gids, gingen we daarom maar even pinnen. De eerste ATM deed het alleen niet, dus naar de volgende. Daar deden onze pasjes het niet, maar iemand zei dat we naar de Bank of China moesten en die was dichtbij. Alsnog een eind lopen, dus met klotsende oksels zijn we verder gegaan. Gelukkig hebben we het snel gevonden, maar ons Mongools geld kunnen we niet wisselen. (Ik heb nu dus vier soorten geld in mijn portemonee: nog wat Russische roebelmuntjes, wat euro's, Tugrik (Mongools geld) en Yuan.) Uiteindelijk hebben we een rondje van 7,5 km gelopen om geld te wisselen, wat dus niet eens is gelukt. Het was wel gezellig, dus het viel niet zo op. Skyla was heel aardig en heeft ons van alles over Beijing en China verteld. Ze kon verbazingwekkend goed Engels, wat komt doordat ze een Amerikaanse man heeft. Die runt overigens een restaurant, dus daar gaan we morgen misschien heen.
De warmte voelt beklemmend, waarbij de smog niet echt meewerkt natuurlijk. Wanneer we onze hotelkamer uitlopen en de hitte weer trotseren moet ik steeds echt even wennen merk ik: een drukkend gevoel op je longen en ademen gaat zwaarder dan normaal. Na een tijdje went het weer, maar ben toch blij dat we mondkapjes hebben meegenomen.
Nadat we onze kamer in konden, zijn we naar een park gelopen dat dichtbij was. Op de kaart leek het een normaal park maar het bleek een of ander overblijfsel van de Mingdynastie te zijn met allemaal supermooie tempels. Ook was er een boom waar de laatste Mingkeizer zichzelf heeft opgehangen. Het park keek uit op de Verboden Stad, wat gigantisch groot is. Daar gaan we morgen heen! Na het park te hebben bezocht was het etenstijd en kwamen we Tom en Marlon tegen, een stel van onze leeftijd die dezelfde reis maken. Na lang zoeken vonden we een restaurant waar we zijn gaan eten. De menukaart had gelukkig ook een Engelse vertaling, maar daarmee was ook alles gezegd. Het zorgde in ieder geval voor veel leut: "no flavor of chicken" en "garlic fans baby food" hebben we toch maar laten staan. We bestelden acht dingen met z'n vieren (wat echt veel te veel was), en konden eindelijk wat groentes eten. We hebben o.a. spinazie met pinda's op (klinkt gek maar is echt lekker), een soort miniwraps met reepjes wortel, ui en koriander, aardappelpartjes en gefrituurde tofu, maar die laatste was zo heet dat de tranen ons in de ogen sprongen. Ook hadden we "duck's treasures" besteld, maar dat bleken gewoon alle organen van een eend te zijn. Longen en eendenvoetjes waren toch niet zo smakelijk als van te voren op het plaatje leek. Toen we wilden betalen ging al het personeel ineens bakken met droge rijst naar binnenwerken. Moesten we daar nu op gaan wachten? Toen kwamen we er achter dat je de rekening krijgt op het moment dat je het eten krijgt, dus we hadden hem al. We legden het geld op tafel, bedankten het personeel ("xie xie!") en wilden al bijna weglopen tot een serveerstermeisje verlegen achter ons aankwam: "But... Wait... Wait" maar heel opgelucht lachte toen we uitlegden dat we al hadden betaald.
Op de hotelkamer aangekomen kijken we de Voice of China, wel vermakelijk want ze vertalen bekende popliedjes naar het Chinees. En hadden we al gezegd dat het warm is? Het is warm.
30-7
(Astrid) Het ontbijt begon heel Chinees, daar hadden we niet echt zin in. Gelukkig lag er ook wat witbrood en stond er een broodrooster. Samen met wat boter en de suiker die was bedoeld voor de thee was het prima te doen. Na het eten moesten we snel weg, want vandaag werden we door een gids opgehaald voor een stadstour. Mariska en Johan (vader en dochter, al eerder in de trein ontmoet) gingen ook mee. De tocht begon bij het plein van de Hemelse Vrede. Ook vandaag was het erg warm. Dit is de plaats waar de emperor ging bidden om de goden tevreden te stellen. Dit was een erg belangrijke taak. Verder hebben we geleerd dat het getal 9 echt keibelangrijk is in China en de Chinese bouwkunst.
Vervolgens gingen we naar een zijdefabriek. We kregen een speciaal gedeelte voor toeristen te zien: de levensfasen van ei tot vlinder op sterk water en een tak vol levende rupsen en coconnen. Vervolgens gingen we naar een machine die het draadje van de cocon afspon en er was een mevrouw die handmatig de rupsen uit de cocon haalde. Vervolgens maakte vier personen hier een dekbed van. Volgens mij gebeurt dit in een andere ruimte op veel grotere schaal. Het zijde was zijdezacht (haha). Een eenpersoonslaken kost ongeveer 80 euro. Verder mochten we natuurlijk nog rondkijken in de winkel voor sjaaltjes, kimonos, tapijten, en andere dingen van zijde.
We gingen lunchen bij 'Fortune long Beijing bean sauce noodles'. We zeiden tegen de gids dat we vegetariërs zijn en hij bestelde broccoli, peultjes, rijst en loempia's voor ons.
Na het eten bracht het busje ons naar de zuidingang van de Verboden Stad, wat loeigroot is en drukbezocht. Per jaar komen er 16 miljoen mensen en per dag mogen er maximaal 80.000 mensen naar binnen. De verschillende paleizen binnen de stad leken allemaal best veel op elkaar. De emperor woonde in de grootste en mooiste. De andere paleizen werden gebruikt voor ceremonies, huisvesting van zijn vrouw en dat soort dingen. Telkens had je trapjes en een poort die uitkwam op een paleis, en dan weer opnieuw en opnieuw. De Verboden Stad hield maar niet op.
De moeder van een heel schattig meisje vroeg netjes aan onze gids of wij misschien met haar dochter op de foto wilden. Haar oma straalde vol trots toen de foto gemaakt was. Later vroegen ook anderen of we mee op de foto gingen. We voelden ons als echte celebrities.
Na de Verboden Stad liepen we naar huis, om even van de airco te genieten.
Toen we honger begonnen te krijgen zijn we met een briefje waar in het Chinees een adres op stond de straat op gegaan op zoek naar een taxi. Deze vonden we gelukkig snel. De chauffeur had moeite met het lezen van het briefje en stelde ons vragen in het Chinees. Geen idee wat hij vroeg. Hij belde het nummer dat ook op het briefje stond en begon vervolgens te rijden. Hij reed lekker snel en alles kon, alsof er geen verkeersregels bestonden. Hij zette ons een stuk verder in de straat af, maar iedereen wilde het briefje lezen en ons de weg wijzen, dus dat was niet zo erg.
Skyla (de gids die ons voorheen van het station naar het hotel had gebracht) wachtte op ons bij de ingang. Het restaurant, een Amerikaans restaurant, is van haar man. Er waren dan ook pizza's zo groot als de tafels. Gelukkig hadden wij 'maar' een medium besteld (om te delen! Maar we kregen hem niet op). Het was heel erg gezellig. Het Amerikaanse bier was niet zo'n succes. Ondertussen oefenden we ons Chinees met Skyla, die met haar man aan tafel kwam zitten. Nu in Beijing staan bij de belangrijke dingen nog de Engelse vertalingen, in Pingyao zal dit niet zo zijn. Een beetje oefenen kan dus zeker geen kwaad! Er werd zelfs een uber voor ons geregeld zodat we makkelijk naar huis konden.
Heerlijk! Nu lekker slapen want morgen hebben we weer een drukke dag :)
(Milou) Om half twaalf vanmiddag, ineens weer een uur vroeger dan in Mongolië, zijn we aangekomen in Beijing. Toen we de trein uitkwamen kregen we de buitenlucht als een warme deken over ons heen, zo warm is het. Terwijl we misschien tien minuutjes wachtten op de rest van de groep om naar het hotel te gaan, was iedereen al nat van het zweet. Onderweg naar het hotel kwamen we een meneer tegen die op een heel druk kruispunt met een koffer vol kleren aan het gooien was. Als resultaat kreeg een argeloze autobestuurder een spijkerbroek op zijn motorkap. Tja, wat doe je dan? Doorrijden dan maar en ruitenwissers aan.
Gelukkig, tegen de warmte, hebben we airco in het hotel! We moesten alleen eerst wachten tot we de kamers in konden, want die waren nog niet vrij. Samen met Skyla, onze Chinese gids, gingen we daarom maar even pinnen. De eerste ATM deed het alleen niet, dus naar de volgende. Daar deden onze pasjes het niet, maar iemand zei dat we naar de Bank of China moesten en die was dichtbij. Alsnog een eind lopen, dus met klotsende oksels zijn we verder gegaan. Gelukkig hebben we het snel gevonden, maar ons Mongools geld kunnen we niet wisselen. (Ik heb nu dus vier soorten geld in mijn portemonee: nog wat Russische roebelmuntjes, wat euro's, Tugrik (Mongools geld) en Yuan.) Uiteindelijk hebben we een rondje van 7,5 km gelopen om geld te wisselen, wat dus niet eens is gelukt. Het was wel gezellig, dus het viel niet zo op. Skyla was heel aardig en heeft ons van alles over Beijing en China verteld. Ze kon verbazingwekkend goed Engels, wat komt doordat ze een Amerikaanse man heeft. Die runt overigens een restaurant, dus daar gaan we morgen misschien heen.
De warmte voelt beklemmend, waarbij de smog niet echt meewerkt natuurlijk. Wanneer we onze hotelkamer uitlopen en de hitte weer trotseren moet ik steeds echt even wennen merk ik: een drukkend gevoel op je longen en ademen gaat zwaarder dan normaal. Na een tijdje went het weer, maar ben toch blij dat we mondkapjes hebben meegenomen.
Nadat we onze kamer in konden, zijn we naar een park gelopen dat dichtbij was. Op de kaart leek het een normaal park maar het bleek een of ander overblijfsel van de Mingdynastie te zijn met allemaal supermooie tempels. Ook was er een boom waar de laatste Mingkeizer zichzelf heeft opgehangen. Het park keek uit op de Verboden Stad, wat gigantisch groot is. Daar gaan we morgen heen! Na het park te hebben bezocht was het etenstijd en kwamen we Tom en Marlon tegen, een stel van onze leeftijd die dezelfde reis maken. Na lang zoeken vonden we een restaurant waar we zijn gaan eten. De menukaart had gelukkig ook een Engelse vertaling, maar daarmee was ook alles gezegd. Het zorgde in ieder geval voor veel leut: "no flavor of chicken" en "garlic fans baby food" hebben we toch maar laten staan. We bestelden acht dingen met z'n vieren (wat echt veel te veel was), en konden eindelijk wat groentes eten. We hebben o.a. spinazie met pinda's op (klinkt gek maar is echt lekker), een soort miniwraps met reepjes wortel, ui en koriander, aardappelpartjes en gefrituurde tofu, maar die laatste was zo heet dat de tranen ons in de ogen sprongen. Ook hadden we "duck's treasures" besteld, maar dat bleken gewoon alle organen van een eend te zijn. Longen en eendenvoetjes waren toch niet zo smakelijk als van te voren op het plaatje leek. Toen we wilden betalen ging al het personeel ineens bakken met droge rijst naar binnenwerken. Moesten we daar nu op gaan wachten? Toen kwamen we er achter dat je de rekening krijgt op het moment dat je het eten krijgt, dus we hadden hem al. We legden het geld op tafel, bedankten het personeel ("xie xie!") en wilden al bijna weglopen tot een serveerstermeisje verlegen achter ons aankwam: "But... Wait... Wait" maar heel opgelucht lachte toen we uitlegden dat we al hadden betaald.
Op de hotelkamer aangekomen kijken we de Voice of China, wel vermakelijk want ze vertalen bekende popliedjes naar het Chinees. En hadden we al gezegd dat het warm is? Het is warm.
30-7
(Astrid) Het ontbijt begon heel Chinees, daar hadden we niet echt zin in. Gelukkig lag er ook wat witbrood en stond er een broodrooster. Samen met wat boter en de suiker die was bedoeld voor de thee was het prima te doen. Na het eten moesten we snel weg, want vandaag werden we door een gids opgehaald voor een stadstour. Mariska en Johan (vader en dochter, al eerder in de trein ontmoet) gingen ook mee. De tocht begon bij het plein van de Hemelse Vrede. Ook vandaag was het erg warm. Dit is de plaats waar de emperor ging bidden om de goden tevreden te stellen. Dit was een erg belangrijke taak. Verder hebben we geleerd dat het getal 9 echt keibelangrijk is in China en de Chinese bouwkunst.
Vervolgens gingen we naar een zijdefabriek. We kregen een speciaal gedeelte voor toeristen te zien: de levensfasen van ei tot vlinder op sterk water en een tak vol levende rupsen en coconnen. Vervolgens gingen we naar een machine die het draadje van de cocon afspon en er was een mevrouw die handmatig de rupsen uit de cocon haalde. Vervolgens maakte vier personen hier een dekbed van. Volgens mij gebeurt dit in een andere ruimte op veel grotere schaal. Het zijde was zijdezacht (haha). Een eenpersoonslaken kost ongeveer 80 euro. Verder mochten we natuurlijk nog rondkijken in de winkel voor sjaaltjes, kimonos, tapijten, en andere dingen van zijde.
We gingen lunchen bij 'Fortune long Beijing bean sauce noodles'. We zeiden tegen de gids dat we vegetariërs zijn en hij bestelde broccoli, peultjes, rijst en loempia's voor ons.
Na het eten bracht het busje ons naar de zuidingang van de Verboden Stad, wat loeigroot is en drukbezocht. Per jaar komen er 16 miljoen mensen en per dag mogen er maximaal 80.000 mensen naar binnen. De verschillende paleizen binnen de stad leken allemaal best veel op elkaar. De emperor woonde in de grootste en mooiste. De andere paleizen werden gebruikt voor ceremonies, huisvesting van zijn vrouw en dat soort dingen. Telkens had je trapjes en een poort die uitkwam op een paleis, en dan weer opnieuw en opnieuw. De Verboden Stad hield maar niet op.
De moeder van een heel schattig meisje vroeg netjes aan onze gids of wij misschien met haar dochter op de foto wilden. Haar oma straalde vol trots toen de foto gemaakt was. Later vroegen ook anderen of we mee op de foto gingen. We voelden ons als echte celebrities.
Na de Verboden Stad liepen we naar huis, om even van de airco te genieten.
Toen we honger begonnen te krijgen zijn we met een briefje waar in het Chinees een adres op stond de straat op gegaan op zoek naar een taxi. Deze vonden we gelukkig snel. De chauffeur had moeite met het lezen van het briefje en stelde ons vragen in het Chinees. Geen idee wat hij vroeg. Hij belde het nummer dat ook op het briefje stond en begon vervolgens te rijden. Hij reed lekker snel en alles kon, alsof er geen verkeersregels bestonden. Hij zette ons een stuk verder in de straat af, maar iedereen wilde het briefje lezen en ons de weg wijzen, dus dat was niet zo erg.
Skyla (de gids die ons voorheen van het station naar het hotel had gebracht) wachtte op ons bij de ingang. Het restaurant, een Amerikaans restaurant, is van haar man. Er waren dan ook pizza's zo groot als de tafels. Gelukkig hadden wij 'maar' een medium besteld (om te delen! Maar we kregen hem niet op). Het was heel erg gezellig. Het Amerikaanse bier was niet zo'n succes. Ondertussen oefenden we ons Chinees met Skyla, die met haar man aan tafel kwam zitten. Nu in Beijing staan bij de belangrijke dingen nog de Engelse vertalingen, in Pingyao zal dit niet zo zijn. Een beetje oefenen kan dus zeker geen kwaad! Er werd zelfs een uber voor ons geregeld zodat we makkelijk naar huis konden.
Heerlijk! Nu lekker slapen want morgen hebben we weer een drukke dag :)
Wat maakt het getal 9 zo belangrijk? Brengt dit geluk ofzo?
Verder toch maar niet de gasmaskers meegenomen tegen de lucht in Beijing?