Beatles, kamelen en treinonderstellen

27-7
Vanuit het gertentenkamp zijn we 's ochtends aangekomen in het hotel in Ulaanbaatar. Inmiddels waren we allebei een beetje ziekjes, vooral Astrid. We vonden het toch zonde om niks van de stad te zien, dus hebben we eerst ORS in de strijd gegooid (water met suiker en zouten waardoor je het water beter opneemt). Dit werkte gelukkig, dus zijn we ergens gaan eten. Milou had een enorm bord pasta en Astrid knoflookbrood, omdat ze nog niet zoveel honger had. We zijn daarna naar het Ghangis Khanplein geweest, waar het vooral warm was. Het was er ook heel licht en Milou was sinds Irkutsk haar zonnebril kwijt, dus zijn we op jacht gegaan naar een zonnebril. Missie geslaagd, waarschijnlijk afgezet maar omgerekend voor niet veel geld! Daarna kwamen we per toeval uit op het Beatles Square, dat zo heet vanwege een beeld van de Beatles. Het is er neergezet puur dankzij donaties van Beatlesfans. We kwamen ook uit bij een groot winkelcentrum met blijkbaar de grootste souvenirwinkel van Mongolië. Het was dan ook extreem groot en ze verkochten er alles: afzichtelijke gouden beeldjes, sleutelhangers, echte bontjassen, een vos voor om je nek, schilderijen, beeldjes van olifanten (terwijl die niet eens wonen in Mongolië), etc. etc. etc. Met een paar fantastisch mooie sleutelhangers zijn we weer weggegaan. We hadden ook gehoord van een black market maar die bleek erg ver weg. Er was er ook nog eentje ergens in de buurt dus gingen we daarheen. Het zou superdichtbij zijn: gewoon naar rechts en dan een keer naar links. Maar ja, dat was natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan en we belandden in de buitenwijk van Ulaanbaatar. Met onze grote camera's, de plattegrond van de stad en ANWB-sandalen zagen we er extreem toeristisch uit en een meneer was zo aardig om met ons mee te lopen om de weg te wijzen. Hij vroeg: "where are you from?", maar daar hield zijn Engels mee op, want ons antwoord deed hem nietszeggend rondkijken. Dankzij hem vonden we wel de markt, wat een beetje een vieze bedoeling was zo naast een grote doorgaande weg in de smog. Binnen was er ook een hoop te doen, maar het waren eigenlijk allemaal dezelfde winkeltjes. Wel grappig om te zien, want er waren allemaal shirts met nietszeggende Engelse teksten ('dont't care'). Na een tijdje hadden we het wel gezien en met hulp van Astrids lonely planetboekje vonden we Café Amsterdam, waar we soep en een broodje hebben gegeten. Dat smaakte erg goed na al het vlees in Terelj. In het café zat ook een groepje monniken gezellig thee te drinken en hun gewaden hadden precies de kleuren van het interieur. Ulaanbaatar vonden we een beetje een viezige stad, maar wel leuk. Als je eenmaal de goede plekjes hebt gevonden is het zeker de moeite waard.

28-7
(Milou) Treindag nummer zoveel! Ditmaal weer eerste klas met een stapelbed en een wc, gedeeld met de coupé naast ons. Omdat we al vroeg op moesten hebben we eerst lekker nog geslapen (althans, poging tot). Milou heeft twee boeken uitgelezen en Astrid heeft naar buiten gekeken en muziek geluisterd. We hebben kamelen gespot en kuddes paarden gezien. Astrid zag ook nog een kraanvogel en een paar keer een hop (das een vogel). Rond acht uur waren we bij de grens tussen Mongolië en China en moest er dus weer een hoop worden geregeld. Veel van hetzelfde met de grens bij Rusland, maar dan minder intimiderend en minder eindeloos lang. Wat wel lang duurde was de wissel van de onderstellen; Mongolië en Rusland hebben een ander spoor dan de rest van de wereld. Dus werden alle wagons van elkaar losgekoppeld en omhoog getild, waarna de oude onderstellen allemaal wegreden en de nieuwe eronder werden gezet. Best leuk om te zien, maar het duurde al met al zo'n vijf uur dus na een tijdje waren we het ook wel beu. Tijdens dit gewissel en tijdens de douane waren ook de wc's dicht dus moesten we zes uur onze plas inhouden. Gelukkig stopten we na die zes uur nóg een uur op een station waar een wc was. Inmiddels was ik ook doodmoe, want het was een uur 's nachts. De klok was ook nog eens een uur terug gezet, dus het was voor ons twee uur 's nachts. Je moest verplicht opblijven, want we hadden onze paspoorten nog niet terug. We hadden ook nog niet avondgegeten, want toen we naar het treinrestaurant wilden zat deze al helemaal vol. Toen we na een tijdje opnieuw wilden kijken of er plek was, begon de paspoortcontrole dus moesten we opletten en papiertjes invullen. Op het stationnetje waar we 's nachts stopten was wel een supermarkt, maar we hadden nog geen Chinees geld. Dan maar geen avondeten...
Gelukkig hoefden we niet vroeg op, dus hebben we nog goed bij kunnen slapen. We genoten van een lekker ontbijt met droge koekjes!